امیر صفاری زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد ری- تهران

قبل از انقلاب صنعتی، با محلات شهری رشد تدریجی داشتن و ضمن حفظ ارزش های طبیعی، اجتماعی و کالبدی خود به نیازهای نسبتا ثابت ساکنین پاسخ می دادند و تغییر روش های معیشتی و پیامدهای ناشی از آن، عدم حفظ تعادل متغیرهای اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی و طراحی های عموما اتومبیل به مقامات نوعی گسست کالبدی، فرهنگی و اجتماعی در سطح محلات شهری ایجاد گردید که منجر به ناکارآمدی محلات و افول حیات و سرزندگی شهرها شد از ساکنان را نسبت به یکدیگر بیگانه ساخت. تداوم چنین روندی باعث شده حیات مدنی محرمات و فضاهای شهری به دلیل تحویل مدرنیزاسیون از بالا، سیطره که حاکمیت سیاسی، تقابل تاریخی با سنت و ماحصل آن مدرنیته ای ناتوان، کم رنگ و فاقد سرزندگی و نشاط شود بنابراین در پی چاره جویی این مسیله و مسایل مشابه گریبان گیر محلات شهری از اواخر نیمه دوم قرن 20به بعد، بسیاری از نظریه پردازان و متفکران شهرسازی توجه خود را به سوی محلات شهری معطوف نمودند. یکی از روش های برنامه ریزی برای ایجاد محلات جدید تکیه بر نوشهر گرمایی می باشد. در باغ تکیه بر اصول مشترک رایی برای ایجاد محلات جدید می تواند راهگشای مسایل و مشکلات محلات شهری در شهرهای ایران باشد.

نوشهر گرایی، محلات شهری، شهر