داود جمینی - دکترای جغرافیا و برنامه ریزی روستایی و عضو باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سنندج
کیومرث میرزایی - دانشجوی دکترای دانشگاه اصفهان و دبیر آموزش و پرورش شهرستان جوانرود
مهدی عبدالملکی - کارشناس ارشد طراحی صنعتی و مدرس گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سنندج
محمدصالح فتحی - کارشناس ارشد جغرافیا، دانشگاه تهران

هدف از پژوهش توصیفی تحلیلی حاضر، بررسی و تحلیل سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان اصفهان به لحاظ برخورداری از شاخصهای بهداشتی- درمانی است. در این مطالعه برای سطح بندی شهرستان های استان اصفهان به لحاظ شاخص های بهداشتی- درمانی در گروه های همگن از مدل TOPSIS و تکنیک تحلیل خوشه ای استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد در بین 23 شهرستان مورد بررسی، سه شهرستان کاشان، فریدون شهر و اصفهان، به ترتیب با ضریب اولویت 0/598 و 0/516 و 0/460 برخوردارترین شهرستان های استان اصفهان و سه شهرستان دهاقان، خمینی شهر و برخوار و میمه به ترتیب با ضریب اولویت 0/167 و 0/143 و 0/134 ضعیفترین شهرستانهای استان اصفهان به لحاظ برخورداری از شاخص های بهداشتی درمانی بوده اند. همچنین نتایج تحلیل خوشه ای نشان داد شهرستان کاشان به تنهایی در خوشه برخوردار، چهار شهرستان فریدونشهر، اصفهان، نایین و خوانسار، در خوشه متوسط و 18 شهرستان دیگر استان در خوشه ضعیف قرار گرفته اند. در مجموع نتایج پژوهش حاکی از شکاف و نابرابری بین شهرستان های استان اصفهان به لحاظ برخورداری از شاخص های بهداشتی درمانی میباشد که از الزامات توسعه پایدار به دور بوده و نیازمند تجدیدنظر در نحوه برنامهریزی توزیع خدمات و امکانات بهداشتی درمانی در سطح شهرستان های استان متناسب با شرایط حاکم بر هر یک از آنها میباشد.

توسعه پایدار، عدالت فضایی، شاخص های بهداشتی درمانی، برنامه ریزی متوازن