محمدرضا پورمحمدی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شھری, رییس دانشگاه تبریز
وحیده فداییان سعدآباد - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شھری, دانشگاه تبریز

امروزه با توجه به رشد روز افزون جمعیت جهان و تمرکز آن ها در شهرها, مفهوم توسعه پایدار شهری به عنوان مولفه اساسی تاثیرگذار بر چشم انداز بلند مدت جوامع انسانی مطرح شده است. با توجه به اثرات گسترده اجتماعی, اقتصادی, فیزیکی, و زیست محیطی مسکن بر محیط شهری می توان دریافت که تحقق بسیاری از اهداف توسعه پایدار شهری, در گروی توسعه مسکن پایدار است. امروزه مفهوم مسکن دیگر صرفا به عنوان سرپناه مطرح نیست بلکه نقشی حیاتی در دستیابی به توسعه پایدار دارد. برای توجه موثرتر و بیشتر بر مسایل جدی مرتبط با جلوگیری از زاغه نشینی, جدایی گزینی شهری, توسعه انسانی و اقتصادی و تغییرات آب و هوایی, مفهوم مسکن نیازمند تعبیر جدیدی است. در واقع همان طور که پایداری از همپوشانی و هم افزایی ابعاد چهارگانه بدست می آید, مسکن پایدار به عنوان بخشی از پارادایم توسعه پایدار شهری, کارکردهای چندگانه مسکن را به منظور بهبود و افزایش هماهنگی میان ابعاد زیست محیطی, اجتماعی - فرهنگی, اقتصادی و کالبدی مورد توجه قرار می دهد.مقاله حاضر با رویکرد توصیفی – تحلیلی و با هدف نشان دادن ضرورت و اهمیت پایداری مسکن در راستای دستیابی به پایداری شهری می باشد. می توان گفت تنها از طریق راهحل های توسعه پایدار است که کشمکش های بین شهری, تغییرات آب و هوایی, کاهش فقر, تهیه مسکن قابل استطاعت, دسترسی واحدهای مسکونی به خدمات شهری, انرژی پاک و شرایط زیست محیطی مناسب می تواند بهبود یابد و در عین حال پتانسیل مسکن برای بهبود شکوفایی اقتصادی و توسعه اجتماعی در آینده از طریق سیستم های توسعه پایدار می تواند آشکار گردد.

توسعه پایدار شهری, شهر پایدار, مسکن پایدار