محمدرضا پورمحمدی - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز
علی میرزایی - کارشناسی ارشد، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز
لادن فریداحمدی نیا - کارشناسی ارشد، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز

تصور مطلق انگارانه نسبت به شناخت عقلی موجب فاصله گرفتن انسان با عالم طبیعت، ادراک حسی و سرانجام پدید آمدن شکاف میان عقل و حس شد. بر این اساس نگرش صرفا کمی و عقلی به همه چیز و برآورد و محاسبات دقیق هر چیزی دامن گیر محیط، طبیعت، مکان، سکونت، ساختمان و مهمتر از همه نگرش انسان به عنوان موجودی موثر در تمامی تغییرات طبیعی شد. زمانی؛ مسکن در تمام جوامع دارای مفهومی متعالی و مقدس بود که انسان با تامین آن به بودن دست می یافت و در این بودن؛ هستی و زندگی را تجربه می کرد؛ به عبارت دیگر، نحوه سکونت، چگونگی بودن انسان را معنا می بخشید.در قرون اخیر متاسفانه با گذشت زمان و بالاخص با حضور فرهنگ بیگانه در معماری مسکونی این سرزمین، توجه به خلق فضاهای سکونتی سبز پویا و هماهنگ با زندگانی ساکنان، به فراموشی سپرده شده است که نشان از تغییر دیدگاه های مدیران و سبک زندگی جوامع حکایت دارد.این مقاله در پی طرح گفتمانی نقادانه به رویکردهای اقلیمی، درباره ارتباط تفکر انسانی با طبیعت و الگوی سکونتی آن است. پژوهش حاضر بر این موضوع تاکید دارد که سکونت و زندگی پایدار و سبز در پناه تفکر سبز می تواند سیستمی متعادل برای زیست پایدار و سالم انسان در زمین ایجاد نمایند.

فلسفه، تفکر، پارادایم، سبک زندگی، سکونت، سبز