علی ایمانزاده - عضو هیات علمی دانشگاه تبریز
رامین کریمیان

کودک استثنایی اول یک کودک است ( انسان است با همه خصوصیات و صفات یک انسان ) و بعد کودکی است با خصوصیات و تفاوت های استثنایی نسبت به سایر کودکان. و همین ویژگی ها و خصوصیات است که معلمان و اولیاء باید خودشان را با آن سازگار کنند. کودک استثنایی یعنی کودکی که نیاز به مراقبت و توجه خاص دارد، کودکی است که در یکی از دو انتهای طیف توانایی های ذهنی قرار می گیرد. در واقع بین تمام خصوصیات روانی و جسمانی و تمام استعدادهای مختلف هر فرد تفاوت های مشهودی موجود است، پس می توان گفت که هر فرد نسبت به افراد دیگر استثنایی است و کلمه استثنایی بطور اعم و به معنای دقیق علمی خود نمی تواند فقط به گروه های خاصی از افراد جامعه اطلاق شود. بنابراین آنچه که ما اصطلاحا کودک استثنایی می گوییم بدین معناست که کودک از نظر هوشی و جسمی و روانی و اجتماعی بمیزان قابل توجهی نسبت به دیگر همسالان خود متفاوت می باشد و نمی تواند بنحو مطلوب حداکثر استفاده از برنامه های آموزش و پرورش عادی ببرد. در اینگونه کودکان واکنش ها، ویژگی های خاص دارد بدلیل اینکه کودک رشد فکری کامل ندارد و بدلیل اینکه نمی تواند بر رفتارهای خود کنترل داشته باشد و یا اگر عمل خلافی از او سر زد احساس گناه و تقصیر کند، چون از نظر شخصیتی نارس و نا بالغ است، ناگزیر نیازمند به توجه خاص و آموزش و خدمات فوق العاده ای است.

کودکان، آموزش و پرورش، استثنایی، روانشناسی