مهدی مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران.
محسن محبی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران.

گستردگی کالبدی و گسیختگی اجتماعی، بر فرم شهری بسیاری از شهرهای کشور نمایان است. گستردگی کالبدی شهرها، در سالهای اخیر، می تواند ناشی از رشد طبیعی جمعیت، مهاجرت روستاییان به شهر و تمرکز گرایی جمعیت و فعالیت و به طور کلی، به بهانه تامین نیاز مسکن و پیش بینی اراضی مسکونی باشد. اما گسیختگی کالبدی می تواند به سبب شرایط اکولوژی اجتماعی شهر و یا موقع و مقر جغرافیایی مکان باشد، از تبعات هر دو؛ تعدی به اراضی کشاورزی، باغات حاشیه شهر و نابودی چشم اندازهای طبیعی شهر و مهم تر از همه غفلت از نواحی درونی شهرها و به تبع آن فرسودگی و افت شهری می باشد. هدف پژوهش حاضر؛ بررسی بافت فرسوده محله باغ فیض شهر تهران از نظر داشتن ظرفیت های توسعه درونی و همچنین بررسی بستر اجتماعی- اقتصادی و...، در جهت توسعه درونی می باشد. این پژوهش از جمله پژوهش های ارزیابی- تحلیلی است؛ نوعیت داده ها کمی- کیفی؛ و شیوه گردآوری آن ها کتابخانه ای- میدانی بوده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که با توجه به وجود زمین های خالی و فضاهای ناکارآمد و حضور برخی از صنایع مزاحم و وجود شرایط زیست محیطی، اجتماعی- اقتصادی و ... بافت فرسوده این محله؛ امکان توسعه درونی را دارد و می توان با بهره گیری از فضاهای نام برده شده، تراکم ساختمانی و در نتیجه تراکم جمعیتی را در محلات دارای پتانسیل توسعه از درون تعدیل نمود و در بهره گیری عرصه های آزاد شده از فضاهای ناکارآمد و زیرساخت های موجود، استفاده حداکثری از فضاهای محله مذکور شود.

توسعه درونی، بافت فرسوده، رشد هوشمند، شهر تهران، محله باغ فیض