مهسا حبیبی - دانش آموخته کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه شهید بهشتی

پوشش گیاهی راه از جمله عناصر مهم تشکیل دهنده منظر راه به شمار می رود. طراحی مجموعه های گیاهی مناسب برای واحدهای اراضی پیرامون راه، روشی کارامد برای ارتقاء وضعیت منظر جاده هاست. از آنجایی که بخش عمده نواحی مرکزی و جنوبی کشور را نواحی بیابانی دربر گرفته اند، بررسی گونه های بومی سازگار با شرایط، نقش مهمی در بهبود وضعیت اکولوژیکی محدوده موردنظر ایفا می کند. درواقع یکی از مهمترین مسایل در مدیریت منظر راه مناطق خشک و نیمه خشک، فراهم کردن اطلاعات در مورد گونه های کلیدی، ویژگی ها و محدوده های مناسب برای کاشت است. هر گونه گیاهی ارتباط تنگاتنگی با عوامل زنده و غیرزنده رویشگاه برقرار کرده و تغییرات هر یک از این عوامل تاثیر چشمگیری بر رشد و استقرار پوشش گیاهی خواهد داشت. با شناخت عوامل محیطی موثر بر رشد و گسترش گونه ها و میزان سازگاری گیاهان میتوان براساس سرشت گونه های بومی نسبت به مدیریت پوشش گیاهی منظر راه اقدام کرد. در این پژوهش ضمن بررسی مزایای کاشت پوشش گیاهی و آشنایی با ناحیه رویشی موردنظر، با درنظر گرفتن ضوابط طرح منظر راه های کشور در رابطه با موضوع کاشت و نگهداری؛ به بررسی گونه های گیاهی نظیر Haloxylon، Amygdalus، Juniperus، Calligonum و ... پرداخته شده است.

پوشش گیاهی؛ منظر راه؛ نواحی بیابانی؛ گونه های بومی