سیدعلی حسینی شریف - عضو هییت علمی دانشگاه فردوسی مشهد
غلامعلی مقدم - دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه علوم اسلامی رضوی

ترتیب نظام هستی و کیفیت صدور و ارتباط آن با مبدا، از مسایل مهم هستی شناسی عرفانی و فلسفی است. عرفا در این باره به وجه واحد و وجود منبسط، و مشاء به عقول مترتبه قایل اند. فلسفه و عرفان هر دو داعیه دار حکایت معارف خود از واقع اند و اصالت وحدت واقع به همگرایی آنها در این مسیله حکم می کند. نگاه رایج، توفیق این هم آوایی را به ملاصدرا منسوب کرده و حکمت مشاء را کمتر مورد توجه قرار داده است. در این مقاله با روش تطبیقی تحلیلی نشان داده ایم که اگرچه حکمت مشاء در این مسیله، زمینه تلاقی و برخورد مستقیم با عرفان نظری را نداشته، با نظر به اصول و مبانی حاکم بر اندیشه آنها می توان قابلیت همسویی آن را با عرفان اثابت نمود، مویدات آن را نشان داد و به موانع و اشکلات احتمالی در این باره پاسخ گفت.

وجود منبسط، صادر اول، فلسفه مشاء، عرفان، حکمت متعالیه