مهدی سلیمی - دانشجوی دکتری دانشجوی دکترای مدیریت ورزشی دانشگاه تهران
محمد سلطان حسینی - استادیار دانشگاه اصفهان
مسعود تقوایی - استاد دانشگاه اصفهان

امروزه در ایران مکانیابی برای ساخت اماکن ورزشی، بیشتر به صورت سنتی و سلیقه ای انجام میشود که در بسیاری از موارد به دلیل پیش بینی نشدن مسایل ضروری به بهره وری نامناسب و اتلاف بودجه های هنگفت منجر میشود. هدف پژوهش حاضر ارایه الگوهای علمی و عملی به منظور یافتن بهترین اراضی برای ساخت انواع اماکن ورزشی روباز است که در این الگوها، به معیارهای توزیع فضایی عادلانه اماکن، امنیت و سلامتی بیشتر و دسترسی آسانتر شهروندان، سازگاری مکان ورزشی با سایر عناصر شهری و حداکثر مطلوبیت و کارآیی توجه شد. در این تحقیق بخش جنوبی شهر اصفهان (دو منطقه 5 و (6 با مساحتی برابر 12500 هکتار و بافت متراکم شهری بهعنوان نمونه مطالعاتی در نظر گرفته شد. برای الگوسازی از فناوری GIS استفاده شد که بر اساس آن، پس از گردآوری داده های مکانی و توصیفی، پایگاه اطلاعاتی تشکیل و برای هر معیار نقشه ای تهیه شد. در نهایت، با جمعبندی نقشه ها، اراضی محدوده به پنج طیف با درجه مطلوبیت بسیار مناسب، مناسب، متوسط، نامناسب و کاملا نامناسب برای ساخت انواع اماکن ورزشی روباز تقسیم شد. برای زمینهای روباز چمن 3%، استخرهای روباز 21%، پیستهای اسکیت 26% وزمینهای تنیس 20% از اراضی محدوده در وضعیت بسیار مناسب قرار داشتند. پس از مشاهده میدانی این اراضی مشخص شد که آنها در مناطقی قرار دارند که مسیرهای ارتباطی، تراکم جمعیتی و عناصر شهری سازگار نسبت به عناصر شهری ناسازگار در مقایسه با سایر مناطق بیشتر و تراکم اماکن ورزشی هم نوع کمتر بود.

مکانیابی، اماکن ورزشی روباز، سیستم اطلاعات جغرافیایی، مکان بهینه، منطقه های 5 و 6 اصفهان