میرمهرداد میرسنجری - عضو هیات علمی گروه مهندسی محیط زیست دانشگاه علامه محدث نوری
زهرا غلامی - کارشناس مهندسی محیط زیست
معصومه نگهبان - کارشناس مهندسی محیط زیست

فلزات سنگین جزو آلوده کننده های خطرناکی هستند که توسط پساب های صنعتی وارد محیط آبی می شوند. غلظت فلزات سنگین معمولاً کم در حدود 1 قسمت در میلیارد (ppb) می باشد.این فلزات شامل عناصری چون جیوه، کادمیوم، نقره، نیکل و سرب هستند. در حالت های خاص، گیاهان و حیوانات آبزی قادرند غلظت های بالایی از این فلزات را در خود جای دهند بدون این که ظاهراً به خود آن ها آسیبی وارد آید، ولی مصارف آن ها توسط انسان می تواند، باعث اختلال در سلامتی و حتی مسمومیت گردد.پرسش های اساسی مربوط این است که انسان چه مقدار از این فلزات را می تواند تحمل کند و این که موجودات دریایی چه مقدار از این فلزات به خصوص، مس و روی تا حد زیادی مورد نیاز حیات دریایی است. به هر صورت احتمال این که مقدار فلزات سنگین در موجودات، به مانند د.د.ت، از طریق بزرگنمایی زیستی افزایش یابد، وجود دارد. اعضای پایین تر زنجیره غذایی مانند پلانکتون ها می توانند فلزات سنگین را در خود محبوس سازند و زمانی که پلانکتون ها توسط گیاهخواران یا گوشتخواران بالاتر زنجیره غذایی خورده می شوند، این فلزات به آن ها منتقل می شود که در این صورت برای مصارف انسانی مضرند. در این مقاله تاثیر فلزات سرب و جیوه بر روی آبزیان دریای خزر و نیز چگونگی تاثیر آن ها بر روی جانوران دریایی بررسی و نیز تهمیداتی را که می توان در این زمینه به کار بست معرفی گردیده است.

آلودگی- سرب و روی - آبزیان- دریای مازندران