زینب خسروی - دانشجوی دکتری باستان شناسی دانشگاه محقق اردبیلی

خودوده (ازدواج با محارم) از آیین هایی است که در ایران باستان به ویژه در میان خاندان سلطنتی رایج بود. بی شک علت اصلی آن، تامین منافع طبقه حاکم از این رهگذر بود. سیوال اساسی در این پژوهش این است که تبار و اصل این گونه ازدواج ها از چه فرهنگی وارد فرهنگ ایران باستان گردیده است هدف این پژوهش یافتن تیار و ریشه چنین ازدواج هایی در ایران باستان به استناد دادهه ای باستان شناسی و دانش اسطوره شناسی می باشد. اهمیت و ضرورت این پژوهش از آن روست که بسیاری از مباحث فرهنگی در ایران باستان چه از نظر تبارشناسی و چه از نظر مفهوم شناسی مغفول مانده است. شیوه گردآوری دادهه ا در این پژوهش کتابخانه ای است و روش تجزیه و تحلیل دادهه ا تحلیلی است. برآیند نشان می دهد، پیش از امپراتوری هخامنشی، در نواحی غرب و جنوب غرب ایران، تمدن ایلام دارای نهاد سیاسی سازمان یافته و نظام فلسفی قوام یافته ای بود که بسیاری از جنبه های آن توانست به دلیل کارکرد موثرش در نهاد سیاسی به دوره - های بعد منتقل گردد.

ایلام، هخامنشی، ازدواج با محارم، توتم، تابو