محمد چاله کائی - دانشجوی کارشناسی ارشد، موسسه آموزش عالی صنعتی مازندران بابل،
پیام جلیلی - مربی، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل،
داوود دومیری گنجی - استاد، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

در آبگرمکن های خورشیدی، انرژی خورشید به کمک صفحات جاذب به سیال عامل منتقل میگردد. در این مطالعه به بررسی عملکرد یک آبگرمکن خورشیدی سیکل بسته با جابجایی اجباری در شهرستان بابل به صورت تجربی پرداخته شده است. بدین منظور با تهیه تجهیزات مورد نیاز در یک بازه زمانی یک ماهه، عملکرد آبگرمکن ثبت گردید؛ که بیشترین افزایش دمای آب خروجی از آبگرمکن، مربوط به زمان 13:30 مورخ 5/6/1396 با تابش خورشید 875 وات بر متر مربع به میزان 66.1 درجه سانتیگراد است. همچنین در ادامه، یک شبیه سازی با استفاده از نرم افزار انسیس فلوینت انجام گردید که شبکه بندی آن با استفاده از نرم افزار گمبیت انجام شد. در ادامه کار، پس از اعمال استقلال از شبکه و اعتبار سنجی نتایج آزمایشگاهی، یک انطباق خوبی بین نتایج عددی و تجربی مشاهده گردید. همچنین افزایش عملکرد و بازدهی یک آبگرمکن در نانوذرات های CuO و TiO2 به صورت عددی مورد بررسی قرار گرفت. بیشترین افزایش عملکردی نانو ذره مربوط به TiO2 است که برای اختلاف دماهای 2 و 3 درجه و عدد ناسلت 16و 31 درصد، افزایش را به ترتیب برای کسرهای حجمی 0.02 و 0.06 نشان میدهد.

آبگرمکن خورشیدی، روش عددی، روش تجربی، نانوسیال