نادر نیازمند - دانشجوی مهندسی مواد دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی
حمید خرسند - دانشیار دانشگاه خواجه نصیر الدین طوسی

با پیشرفت تمدن بشری متوسط سن افراد بالا رفته و اصطلاحا جوامع پیر تر می گردند. یکی از اثرات جنبی بالا رفتن سن انسان ها، ضعیف شدن بافت اعضای بدن مثل پوکی استخوان می باشد. این پدیده به همراه افزایش احتمال بروز حوادث ناشی از صنعتی شدن شهرها احتمال شکستگی و تخریب بافت های استخوانی و در نتیجه نیاز به جایگزینی آنها را تشدید می نماید. برای غلبه بر چنین مشکلاتی انواع ایمپلنت ها ساخته شده و در حال بهبود و تکامل می باشند. یکی از پارامترهای بسیار مهم در تعیین کیفیت ایمپلنت ها جنس آنها می باشد. جنس ایمپلنت های پایه فلزی می تواند فولاد زنگ نزن، آلیاژهای نیکل کبالت، آلیاژهای نیکل تیتانیم و همچنین آلیاژهای تیتانیمی باشد. مورد آخر یعنی آلیاژهای تیتانیمی که شامل تیتانیم خالص و یا Ti-6V-4Al می باشد به دلیل جرم حجمی پایین، مدول الاستیک مناسب غیر سمی بودن و استحکام مطلوب از جمله مناسب ترین و جدیدترین جنس های مورد استفاده در ایمپلنت ها می باشد و تنها چالش استفاده از آنها ایجاد پیوند مناسب با بافت استخوانی است که می تواند پدیده شل شدن (Loosening) را ترقیب کند. موضوع این تحقیق افزایش میل به پیوند این آلیاژها با بافت استخوانی (Biocompatibility) توسط انجام عملیات حرارتی و ایجاد نانو ساختار مناسب در سطح تیتانیم و آلیاژهای آن به منظور جلو گیری از پدیده شل شدن می باشد. روش کار به این صورت است که با انجام یک عملیات حرارتی با ایجاد میکرو ترک های سطحی مکان های مناسب برای جوانه زنی هیدروکسی آپاتایت را بیشتر کرده و با انجام عملیات تکمیلی مورفولوژی این مکانها را به منظور ایجاد پیوند بهتر و مناسب تر بهبود می بخشیم.

زیست فعالی، ایمپلنت، هیدروکسی آپاتایت