نرگس کرامتی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشمر

حاشیه نشینی پدیده ای است اجتماعی و به عنوان معضل اجتماعی مورد توجه جامعه شناسان شهری و سایر علوم مربوطه قرار گرفته است. حاشیه نشین به کسی اطلاق میشود که به علل گوناگون نتوانسته جذب نظام اقتصادی شهر شده و از خدماتی شهری استفاده کند. حاشیه نشینی مترادف با آسیب ها و انحرافات اجتماعی است اگر چه حاشیه نشینان آسیب زا و منحرف نیستند ولی شرایط و موقعیت جغرافیایی ایجاب می کند تا برای منحرفان، منطقه اخلاقی و فرهنگی خاصی ایجاد شود. زندگی حاشیه نشینی و کنش متقابل اعضای آنها با یکدیگر عامل به وجود آورنده فرهنگ خاصی است که با فرهنگ متداول حاکم بر جامعه تفاوت دارد. بنابراین بسیاری از رفتارهایی که در فرهنگ حاکم جامعه، ناهنجار و یا انحراف تلقی می شوند، در این مکانها عادی هستند .ضرورت پرداختن به این موضوع از آنجاست که این پدیده در عین حال که نتیجه و حاصل معضلات اجتماعی و خصوصا اقتصادی است، موجب بروز مشکلات دیگری همچون بزهکاری می گردد؛ با گسترش شهرها و تبدیل آن ها به کلان شهر، لزوم کنترل وضعیت حاشیه نشینی و جلوگیری از گسترش آن، بیش از پیش احساس می شود. هدف از این تحقیق، شناخت بحران حاشیه نشینی و اثرات سوء آن بر سلامت اجتماع است. دراین تحقیق، گردآوری اطلاعات از پژوهش های موجود و مطالعات کتابخانه ای می باشد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است حاشیه نشینی با جرم رابطه مستقیم و نزدیک دارد.وبراساس مقالات و منابع مورد مطالعه و بررسی، اختلاف معناداری بین حاشیه نشینی و مسایل اجتماعی و فرهنگی آن در شهرها وجود دارد .

حاشیه نشینی، فقر، بیکاری، نابرابری اجتماعی، تنوع فرهنگی،آسیب های اجتماعی