پرگل سلیمانی مقدم - کارشناسی ارشد مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی،، دانشگاه هنر اصفهان
نیما ولی بیگ - دکترای مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی، استادیار دانشکده حفاظت و مرمت، دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان
نسیم جعفری - دکترای مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی، شهرداری اصفهان، اصفهان

یکی از عوامل تاثیرگذار در تعاملات اجتماعی ویژگی های حرکتی عابران پیاده است. حضور جمعی انسان در معابر بافت های تاریخی باعث محوریت در فضای شهری و نوع ارتباطات آنها در شبکه های شهری بر خواسته از نیازهای انسانی (عملکردی) است. بنابراین عدم پرداختن به تعاملات اجتماعی ناشی از پیاده مداری در بافت های تاریخی باعث ازهمگسسته شدن بافت و زوال حیات مدنی برای عابران میشود و دستیابی به ماندگاری حیات اجتماعی و همچنین پایداری در بافت های تاریخی دشوار خواهد بود. این در حالی است که محدوده های تاریخی شهری دارای قابلیت های تاریخی فرهنگی زیادی است و راهکار – تعاملات اجتماعی در مسیرهای پیاده راه در بافت تاریخی به عنوان گامی برای محافظت از بافت و هدایت عابران میتواند در ارتقاء حیات شهری موثر باشد. هدف از این پژوهش دستیابی به مسیر پیاده راه در محور میدان نقش جهان به منظور ارتقای کیفیت حیات مدنی برای رسیدن به تدوین یک استراتژی مناسب است. روش پژوهش ازلحاظ هدف کاربردی و ازلحاظ روش توصیفی تحلیلی است، روش جمع آوری داده ها به صورت اسنادی - پیمایشی و در تحلیل داده ها از مدل ترکیبی تحلیل استراتژیک SWOT ومدل برنامه ریزی استراتزیک QSPM استفاده شده است.در بررسی یافته ها و نتایج بدست آمده از توزیع پرسشنامه بین عابران و همچنین مصاحبه با کارشناسان این حوزه پرداخته شده است.تحلیل های حاصل از مدل SWOT نشان می دهد که مرکز تاریخی شهر اصفهان علیرغم اینکه برخوردار از ظرفیت تبدیل شدن به یک محدوده حیات مدنی(پیاده راه) را دارا است ؛ضعف زیر ساخت های اجتماعی و عدم برنامه مدون در راستای ساماندهی حیات مدنی(پیاده راه) ار موانع اساسی در جهت رسیدن به هدف پژوهش می باشد. ودر جدول اولویت بندی استراتژی های انتخاب شده QSPM حاکی از آن است که از میان چهار استراتژی برگزیده استراتژی مشارکت مردم با آموزش و فرهنگ سازی در راستای زندگی جمعی و ارتقاء کیفیت شهری نسبت به دیگر استراتژی ها از اولویت بالایی برخوردار است .

حیات مدنی، پیاده مداری، میدان نقش جهان، بافت های تاریخی