سمیه جمشیدی - کارشناس ارشد مرمت و احیاء بناها و بافت های تاریخی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
ندا سلیمانی - مدرس دانشگاه و کارشناس ارشد مرمت و احیاء بناها و بافت های تاریخی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
میترا آزاد - استادیار گروه مرمت بناها و بافت های تاریخی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

در عصر حاضر، گردشگری یکی از عوامل موثر در گسترش روابط بین ملت ها به شمار می رود و به منزله ایجاد کننده فرصتهای شغلی در بخش اقتصادی و ایجاد تعاملات اجتماعی- فرهنگی مطرح می شود. پدیده گردشگری، به لحاظ درآمدزایی فراوان آن، بسیاری از کشورهای جهان را بر آن داشته است تا با جلب و جذب گردشگر، سرمایه گذاری زیادی را به این بخش اختصاص دهند. در این میان گردشگری فرهنگی، نوعی از گردشگری است که گردشگر را به فراگیری، آموزش، کنکاش و کسب تجربه درباره فرهنگ حال و گذشته جامعه مقصد و مقایسه آن با داشته ها و انگیزه های جامعه خود و دیگران وا می دارد و در واقع تجربه کیفی میان گردشگر و محیط، مورد بازدید قرار می گیرد. در این میان محوطهها و بافت های تاریخی، در بردارنده ارزش های تاریخی- فرهنگی بوده و میراثی گرانبها برای نسل های آتی به شمار می آیند. آنها آموزه هایی از خرد جمعی انسان ها را که ضمن برخورداری از تجربه، هنر، حس مکان و جهان زیستی آدمیان است، به نمایش می گذارند. محوطه ایزدخواست، نیز جزو یکی از این گونه محوطه های تاریخی در استان فارس است که در زمان ساسانیان پایه گذاری شده است. این محوطه از آن دوران تا چندین سال پیش دارای رونق بوده ولی امروزه به دلیل توسعه نامطلوب متروک گشته و تنها ویرانه هایی از آن برجای مانده است. هدف مقاله حاضر، بهره گیری از گردشگری فرهنگی جهت باززنده سازی محوطه تاریخی ایزدخواست است تا بتوان گامی در جهت حفظ و نگهداشت این میراث فرهنگی، هنرها، سنن، احیای غرور فرهنگی و ملی و هم چنین بروز تبادلات میان فرهنگی آن برداشت. در واقع، ایجاد گردشگری فرهنگی به ویژه در محوطه های تاریخی نقش موثری در ماندگاری فرهنگ آن مکان و جلوگیری از متروک ماندن و تخریب آن دارد.

گردشگری فرهنگی، باززنده سازی، محوطه تاریخی، ایزدخواست