محمدحسین مجیدی موحد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه علم و صنعت ایران،
احمد اخلاصی - استادیار دانشکده ی معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران
سیدجواد امامی - استادیار دانشکده ی معماری و شهرسازی دانشگاه علم وصنعت ایران،

زمینه گرایی در چند ده ه ی گذشته پس از تحولات معماری مدرن ، به پارادایمی مهم در تفکر شهری و معماری تبدیل شد . متعاقب این امر ارایه ی کیفیت های بصری ساختارهای نو در زمینه های تاریخی مورد توجه قرار گرفت . در دیدگاه های مختلف ، انواع سازگاری شکلی و تکنیک های طراحی بنا های جدید در بافت پیرامون خود ، در طیفی از تقابل کامل با زمینه و نادیده گرفتن و نفی زمینه تا پیروی از زمینه ی موجود و تبعیت کامل از آن مورد بحث قرار گرفته است . ترجیهات ساکنین بافت و تاثیر مستقیم آن بر ارتباط کاربر با ساختار های نو و در نتیجه موفقیت و عدم موفقیت طرح بنا های جدید ، از اهمیت ویژه ای در این زمینه برخوردار است . با هدف شناخت کیفیت این ترجیهات و لایه های مختلف تمایلات شخصی و گرایشات مربوط به هویت ساکنین ، بافت تاریخی حرم حضرت معصومه )س( به عنوان نمونه ی موردی انتخاب شد. نتایج کلی حاکی از گرایش عمده ی ساکنین به سبک های تاریخی معماری و نو آوری در این سبک ها است . از طرفی وجود دو شکاف ، یکی بین تمایلات نسل جوان و مسن و دیگری بین انتخاب های سلیقه ای و زیبایی شناسانه و انتخاب های آگاهانه و هویت مند ، چالش های پیش روی طرح این بناها است.

بافت تاریخی ، زمینه گرایی ، بنای میان افزا ، ترجیهات ساکنین