مریم یحیی خطبه سرا - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران-سازه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد انزلی

در ساخت بتن خودتراکم، دستیابی به مخلوطی همگن و پایدار و بدون جداشدگی مهمترین چالشی است که باید بر آنفایق آمد. عاملی که در مخلوط های بتن خودتراکم بیش از نوع و مقادیر مواد پوزولانی مورد اهمیت است، نسبت آب بهمواد سیمانی است. دستیابی به نسبت بهینه آب به مواد سیمانی بصورت مستقل از سایر پارامترهای اجزای اختلاط همچونمشخصات مصالح سنگی شامل دانه بندی، بزرگترین اندازه سنگدانه، درصد شکستگی و تورق، مدول نرمی و میزانخروجی از الک 200 ریزدانه ها و همچنین مشخصات ریزپرکننده مصرفی امکان پذیر نخواهد بود. در این تحقیق سه گروهطرح اختلاط با نسبت های آب به مواد سیمانی 0/32، 0/38 و 0/45 و هر یک با چهار عیار مواد سیمانی به میزان 390،430، 470 و 510 کیلوگرم بر متر مکعب ساخته شد و شاخص های پایداری، خواص مکانیکی شامل مقاومت فشاری، نفوذپذیری اولیه و قیمت تمام شده مخلوط مورد مقایسه قرار گرفت. مطابق نتایج کاهش نسبت آب به مواد سیمانی تا یکمیزان بهینه علاوه بر اثرگذاری بر خواص بتن تازه، بر عملکرد بتن سخت شده و همچنین میزان مصرف افزودنی فوق روانکننده و نهاتا قیمت تمام شده مخلوط نیز موثر است که دستیابی به طرح بهینه با نسبت آب به مواد سیمانی مشخص و عیارمواد سیمانی بهینه نیازمند بررسی کلیه پارامترهای بتن تازه، خواص مکانیکی، نفوذپذیری و همچنین بررسی اقتصادی است.

بتن خودتراکم، آب به سیمان، نفوذپذیری، خواص مکانیکی، بتن تازه