سیدمحمود مرتضوی هشترودی - مدرس حوزه علمیه قم و دبیرعلمی انجمن ارتباطات وتبلیغ
محمدهادی مهدی یار - دانش اموخته حوزه علمیه:کارشناس ارشدرشته ارتباطات علوم اجتماعی دانشکده دین و رسانه

تعزیه به گونه ای نمایش مذهبی ایرانی اطلاق می شود که در آن مصایب وارد شده بر سید و سالار شهیدان واهل بیت)علیهم السلام ( و یاران مظلوم ایشان در صحرا ی نینوا، توسط عده ای اهل ذوق، در مجالس عزاداری آن امام همام،باز آفرینی می شود . تاریخ تعزیه در ایران، دارای فراز و نش یب ها و اوج و فرود های فراوانی بوده است . این هنر مذهبی به طور رسم ی از زمان آل بویه و به دستور معزالدوله احمد ابن بویه آغاز شد و در دوره های صفو یه، افشار یه، زندیه، فراز و فرودهای زیادی را تجربه نمود و در نهایت در عصر قاجاریه، به اوج خود رسید. این هنروالای مذهبی، پس از نا صرالد ین شاه، اهمیت خود را از دست داد. تا جایی که در دوره دیکتاتوری رضا شاه پهلوی به کلی ممنوع شد. هرچند در دوره محمد ر ضا شاه، تعزیه به شهرها ی بزرگ بازگشت، اما وجود سرگرمیهای جدید باعث شد که تعزیه هیچ گاه نتواند به جایگاه قبلی خود بازگردد. از آنجایی که انقلاب شکوهمند اسلام ی ایران دارای خاستگاه ی کاملا دینی و الهی بود، انجام مناسک و آیین های مذهبی در ایران از جمله تعزیه، قطعا مورد حمایت وتوجه قرار گرفت. اما با وجود انواع و اقسام وسایل تبلیغاتی و سرگرم ی مانند تیاتر، تلوزیون، سینما و امروزه رایانه و اینترنت، نمی توان از نسل امروز انتظار داشت که همان اقبالی را که مردم در زمان صفو یه به تعزیه دا شتند، از خود ن شان دهند. سالها ا ست که تعزیه فراتر از مرزها در محافل دانشگاهی و هنری مورد بررس ی و تمجید قرار می گرفت و در نهایت در آبان ماه سال 1389 آیین مذهبی ایرانی تعزیه، به طور رسمی در سازمان جهانی یونسکو به نام کشور عزیزمان به ثبت رسید. امروزه بر ما است که با مطالعه بیشتر و دقیق تر در نمایش تعزیه، نکات مثبت و تاثیرگذار آن را استخراج کرده و در قالب هایی جدید و امروزی به کار بندیم.

تعزیه؛ تاریخچه تعزیه؛ ایران