زهرا فیضی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی منابع طبیعی، همزیستی با بیابان، محیط زیست، دانشگاه تهران
ناصر مشهدی - دکتری علوم آبخیزداری، استادیار دانشگاه تهران (مرکز تحقیقات بین المللی بیابان)
فاطمه محب زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی منابع طبیعی، همزیستی با بیابان، محیط زیست، دانشگاه تهران
زهرا نورایی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی منابع طبیعی، همزیستی با بیابان، تولیدات دامی و گیاهی، دانشگاه تهران

در جهان امروز بیابان زایی اراضی مسیله مهمی به شمار می آید. این مشکل نه تنها در نواحی خشک و نیمه خشک بلکه در بعضی نواحی نیمه مرطوب نیز مشاهده می شود. هجوم ماسه های روان، افت کمی و کیفی آب های زیر زمینی، کاهش حاصلخیزی خاک و افزایش حساسیت اراضی به فرسایش، نشست زمین، شور شدن اراضی، افزایش سیل خیزی و سرانجام برهنگی زمین، قحطی، محو آبادی ها و عقب نشینی ناگریز حیات، پیامدهای پدیده بیابان زایی محسوب می شوند. پدیده ای که سازمان ملل متحد به عنوان مشکل مهم جهانی در کنفرانس بیابان زدایی ملل متحد در سال 1977(نایروبی) مورد شناسایی قرار داد و امروزه آثار زیان بار آن برای بیش از یک میلیارد نفر از ساکنان جهان به عنوان یک معضل بزرگ اقتصادی-اجتماعی و محیطی به اثبات رسیده است. در واقع استفاده از اصطلاح بیابان زایی تمهیدی بود که برای جلب توجه بیشتر افکار عمومی به آثار سوء این پدیده به کار رفت و در حقیقت منظور از آن همان تخریب اراضی یا کاهش توان تولیدی اراضی است. قابلیت زوال و تخریب اراضی در مناطق خشک به دلیل اکوسیستم بسیار آسیب پذیر آن بیشتر بوده و با افزایش دما و کاهش بارندگی، فرسایش خاک و از دست رفتن ماده آلی خاک به صورت فرایندهای مخرب غالب در می آید.

تخریب سرزمین، بیابان زایی، نایروبی، فرسایش