ابوالفضل سمواتی - دانش آموخته کارشناسی ارشد اقتصاد از دانشگاه علامه طباطبایی

قرارداد فاز 11 پارس جنوبی با کنسرسیومی از شرکت های توتال فرانسه، CNPC چین و پتروپارس ایران منعقد گردید. بخش اول این قرارداد دو سکوی تولیدی و دو خط لوله و بخش دوم آن ساخت سکوهای فشارافزا است. بررسی ها نشان می دهد ماهیت این قرارداد از نوع قراردادهای خدمات و بیع متقابل میباشد. ایجاد تغییراتی در مقایسه با قراردادهای بیع متقابل متعارف باعث افزایش انگیزه سرمایه گذاران و همسو کردن منافع دو طرف قرارداد گردیده است. بررسی قوانین بالادستی کشور نشان میدهد، این قرارداد تنها با قانون نفت سال 66 و اصلحیه سال 90 آن تناقض دارد و ابهام و تناقضی با قوانین بالادستی دیگر کشور ندارد. همچنین نرخ بازگشت سرمایه بالای این قرارداد، نشانگر بهره مندی بالای پیمانکار از این قرارداد است که با ریسک متحمل شده توسط پیمانکار تناسبی ندارد. حفظ ماهیت خدماتی قرارداد و سهیم کردن طرف دوم قرارداد در ریسک کاهش تولید از جمله نقاط قوت و قراردادن تحریم ها در بندهای فورس ماژور و وجود انگیزه برای افزایش هزینه ها توسط پیمانکار از نقاط ضعف این قرارداد است.

فاز 11 پارس جنوبی، توتال، قراردادهای IPC، قرارداد بیع متقابل، نرخ بازگشت سرمایه