تینا سادات صدرالغروری - دانشجوی دکتری معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال.
جلال نخعی - استادیار، دانشکده هنرومعماری، دانشکده آزاد اسلامی واحد تهران مرکز.

امروزه زندگی شهرنشینی و پیشرفت های فناوری، انسان را از طبیعت دورساخته و عدم آسایش و آرامش انسان ها را به دنبال داشته است. این در حالی است که پیوند انسان و طبیعت همواره غیرقابل انکار بوده و سبب ادامه حیات او بوده است. ارتباط تنگاتنگ انسان با طبیعت سبب شده است تا معماران نیز هم از طبیعت برای طراحی بناها الهام گرفته و همدر تلاش برای مستحکم تر کردن ارتباط انسان با طبیعت برآیند. معماری بیوفیلیک، یکی از رویکردهای جدید در معماری امروز است که در پی طراحی بناها با استفاده از عناصر طبیعت است تا از این طریق انسان به آرامش روحی و روانی دست یابد. از لحاظ روانی نیز انسان نیازمند این ارتباط بوده و مباحث روانشناسی محیطی، مهر تاییدی بر این ادعا هستند. هدف این پژوهش بررسی مفهوم معماری بیوفیلیک و ارتباط آن با روانشناسی محیط است. بدین منظور ابتدا مفهوم روانشناسی محیطی، ادراک محیطی و ادراک طبیعت بیان می شود، پس از آن به ارایه تعاریفی از معماری بیوفیلیک و رویکردها و عناصر این معماری پرداخته می شود. در ادامه اصول طراحی معماری بیوفیلیک در بناها از جنبه های مختلف بیان می گردد و در انتها ارتباط اصول معماری بیوفیلیک با روانشناسی محیطی مشخص می شود. روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی می باشد و جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای انجام شده است. نتایج حاکی از عواملی است که سبب ارتباط معماری بیوفیلیک و روانشناسی محیطی می شودو آنها را در ارتباط تنگاتنگی با هم نگه می دارد برگشت انسان به طبیعت یکی از موضوعات مهمی است که علاوه بر آرامش جسمانی، آسایش روحی و روانی انسان را نیز به دنبال دارد و روانشناسی محیطی از طریق ادراک طبیعت این ادعا را ثابت می کند.

معماری بیوفیلیک، روانشناسی محیطی، طبیعت، ادراک طبیعت