محمدعلی بشارت - استاد دانشگاه تهران
محمدحسین قهرمانی - دانشجوی دکترای دانشگاه فردوسی مشهد
بهنام نقی پور گیوی - کارشناس ارشد دانشگاه تهران

در این پژوهش رابطه خودتنظیم گری و تکانشوری با موفقیت ورزشی مورد بررسی قرار گرفت و نقش پیش بین این دو متغیر برای موفقیت ورزشی در ورزش های برخوردی و غیربرخشوردی مقایسه شد. تعداد 223 ورزشکار حرفه ای 102 برخوردی و 121 غیر برخوردی از فدراسیون های ورزشی به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد مقیاس خودتنظیم گری SRI-25 مقیاس تکانشوری بارات HIS و مقیاس موفقیت ورزشی SAS را تکمیل کنند. ضرایب رگرسیون در این پژوهش برای ورزشکاران برخوردی در خصوص موفقیت ورزشی در خود تنظیم گری t=4.69,β=0.39 در تکانشوری حرکتی t=4.79,β=0.49 و در تکانشوری شناختی t=2.26,β=0.22 تعیین شد. این ضرایب برای ورزشکاران غیر برخوردی در خود تنظیم گری t=11.72,β=0.73 و در تکانشوری حرکتی t=2.32,β=0.20 به دست آمد. با استناد به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در ورزشکاران رشته های برخوردی، تکانشوری و در ورزشکاران رشته های غیر برخوردی، خود تنظیم گری، یکی از تبیین کنده های موفقیت ورزشی است.

خودتنظیم گری، تکانشوری، موفقیت ورزشی، ورزش برخوردی، ورزش غیربرخوردی