معصومه حسنلو - مربی، گروه اتاق عمل، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی، زنجان، ایران
منصور مهاجری - کارشناس ارشد پژوهشگری، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی، زنجان، ایران
رزاق عصفوری - کارشناس پرستاری، مرکز آموزشی- درمانی آیت الله موسوی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی، زنجان، ایران

زمینه و هدف: پس از اجرای قانون ارتقاء بهره وری پرستاران، به درستی مشخص نیست که این قانون تا چه حد بر میزان رضایت شغلی پرستاران موثر واقع شده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی رضایت شغلی پرستاران پس از اجرای قانون ارتقاء بهره وری انجام شد. روش پژوهش: این مطالعه تحلیلی بین 410 پرستار شاغل با استفاده از نمونه گیری آسان و در دسترس و بر اساس نسبت تعیین شده در هر یک از بیمارستان ها اجرا شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه تنظیم شده ای در 2 بخش اطلاعات جمعیت شناختی و ابعاد رضایت شغلی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 20 و آمار توصیفی (میانگین و فراوانی) و آمار تحلیلی ( ر گرسیون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس نتایج این مطالعه بیشتر پرستاران در بخش اورژانس فعالیت داشتند و نمره رضایت شغلی پرستاران با میانگین (12/74±43/46) مورد ارزیابی قرار گرفت که بیشترین نمره با میانگین (18/50±61/80) مربوط به عوامل ارتباطی و کمترین نمره با میانگین (7/18±18/90) در ارتباط با سبک مدیریتی بود. در آنالیز ر گرسیون خطی چندگانه، پیش بینی کننده های مهم رضایت شغلی شامل سن، جنس و درآمد بود که از نظر آماری معنی دار بودند (p= 0/00). نتیجه گیری: با توجه به ارتباط بین کیفیت مراقبت و رضایت شغلی پرستاران، ارزشیابی سالیانه رضایت شغلی و عوامل مرتبط با آن به منظور افزایش رضایت و بقاء بیشتر نیروی انسانی، بهبود سبک مدیریتی سازمان و استانداردسازی حقوق و مزایا به خصوص در افراد دارای سابقه کار زیاد در این حرفه تاکید می شود.

پرستار، رضایت شغلی، بهره وری، متغیر جمعیت شناختی