سحر اسحاق - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه مکانیک بیوسیستم، دانشگاه فردوسی مشهد
محمدحسین عباسپورفرد - استاد گروه مکانیک بیوسیستم، دانشگاه فردوسی مشهد
محمد طبسی زاده - استادیار گروه مکانیک بیوسیستم، دانشگاه فردوسی مشهد
فرشته حسینی - استادیار گروه افزودنی های غذایی ، جهاد دانشگاهی مشهد

محدودیت اساسی بیوپلیمرها مربوط به ضعف در خواص فیزیکی و مکانیکی آنها، در مقایسه با پلیمرهای نفتی است. در چند سال اخیر بابهره گیری از نانوذرات به دلیل بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی فیلم های زیست تخریب پذیر در صنعت بسته بندی، محدودیت استفاده ازاین نوع فیلم ها را تا حد زیادی از بین برده است. در این تحقیق هدف بهبود خواص مکانیکی و ممانعتی بیوفیلم ژلاتین است. ساختنانوکامپوزیت ژلاتین_ ZNO با مقادیر مختلف (0 ، 0.5 ، 1.5 ، 3 درصد) به روش ریخته گری نشان داد که افزایش درصدهای بیشتر نانواکسیدروی نسبت به ماده خشک باعث افزایش استحکام کششی و مدول یانگ فیلم ژلاتین شده و درصد ازیاد طول این بیوفیلم را به طور معنیداری (p<0/05) کاهش داده است. نتایج حاصل از آزمون های فیزیکی نشان داد که بیشترین درصد از نانو ذره (3درصد)، کمترین میزانحلالیت و رطوبت را داشته است. این اثر بدلیل کاهش ویژگی آبدوستی نانوکامپوزیت تولید شده است. پس استفاده از این بیوپلیمر می تواند در افزایش مدت زمان نگهداری مواد غذایی مناسب باشد.

نانوکامپوزیت، اکسید روی، ژلاتین، زیست تخریب پذیر