سحر اسحاق - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه مکانیک بیوسیستم، دانشگاه فردوسی مشهد
محمدحسین عباسپورفرد - استاد گروه مکانیک بیوسیستم، دانشگاه فردوسی مشهد

پلاستیک های مورد استفاده در صنعت بسته بندی مواد، یکی از مهمترین عوامل آلاینده محیط زیست به شمار می روند، این ترکیبات زیست تخریب پذیر نبوده، در محیط زیست باقیمانده و باعث آلودگی محیط زیست میشوند. پژوهشگران برای حل این مشکل به فکر استفاده از ترکیبات زیست تخریب پذیر در بسته بندی مواد غذایی افتاده اند. بیوپلیمرها جایگزین مناسبی برای ترکیبات سنتزی به شمار می روند اما این مواد به دلیل خواص فیزیکی و مکانیکی ضعیف قابل رقابت با پلیمرهای سنتزی نیستند. یکی از روشهای بهبود خواص بیوپلیمرها ترکیب آنها با یکدیگر و تشکیل بیوکامپوزیت ها است. روش دیگر استفاده از نانوذرات به عنوان تقویت کننده در بیوپلیمرها است. نانوبیوکامپوزیت ها از یک ماتریکس بیوپلیمری تقویب شده با پر کننده های معدنی و آلی در ابعاد نانو تشکیل شده است. به دلیل نسبت بالای سطح به حجم در نانوذرات، نانوبیوپلیمرها دارای خصوصیات مکانیکی بالا، وزن کم، پایداری حرارتی بالا، خواص فیزیکی مناسب، رسانایی الکتریکی بالا و مقاومت شیمیایی بالا هستند.

زیست تخریب پذیری، نانوکامپوزیت، بیوکامپوزیت، بسته بندی غذایی