غلامرضا معمارزاده طهران - دانشیار، دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران
شیما صفرمحمدلو - دانشجو دکتری، دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران

پراگماتیسم، به مثابه یک نظریه فلسفی و روش دستیابی به حقیقت، دیدگاه تقریبا جدیدی است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی در آمریکا رواج پیدا کرد. پراگماتیسم بر این اصل استوار است که درباره هر نظریه یا آموزه ای باید بر پایه نتایجی که از آن به دست می آید، داوری کرد. پراگماتیسم، به مثابه یک نظریه فلسفی و روش دستیابی به حقیقت،دیدگاه تقریبا جدیدی است که این فلسفه در اواخ قرن نوزدهم با متفکرانی نظیر ویلیام جیمز و جان دیویی به ظهور رسید به نظر پراگماتیست ها، اگر عقیده ای به نتیجه خوب و کار آمد برای انسان بیانجامد، باید آنرا حقیقی قلمداد کرد. در واقع، حقیقت چیزی نیست که مستقل و مجرد از انسان وجود داشته باشد. فلسفه پراگماتیسم نیز همانند سایر فلسفه ها دارایپیوندهای عمیقی با سیاست و مسایل سیاسی است.در مقاله حاضر ضمن بررسی و نقد فلسفه و روش پراگماتیسم، ارتباط پراگماتیسم و مدیریت دولتی نیز در تیوری و عمل مورد بحث قرار گرفته است. نتایج مقاله حاکی از این است که هر چند نگاه پراگماتیک به پدیده های مدیریتی در مواردی لازم است، اما کافی نیست؛ زیرا افراط در این امر، موجب مشکلاتی است که عدم پایبندی به اخلاق، ابزار گرایی، بی توجهی به آرمان های سیاسی و اجتماعی و تقدم منافع بر اصول و ارزش ها از آن جمله اند.

فلسفه پراگماتیسم، مدیریت دولتی، نقد پراگماتیسم، فلاسفه تجربی مسلک