یوسف جعفرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان
حمید رضانیا - استادیار، جامعه المصطفی العالمیه، مجتمع آموزش عالی امام خمینی (ره)، قم

این مقاله به پرداختن مسایل فقه و اخلاق از بعد حفاظت یا نابودی محیط زیست در فقه امامیه می پردازد و پرسش اصلی در این تحقیق این است که دیدگاه فقه و اخلاق فقه امامیه در زمینه ابعاد حفظ محیط زیست و یا تخریب آن چیست در این تحقیق با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی با منابع کتابخانه ای با تجزیه و تحلیل مطالب تحقیق را بررسی نمودیم. فرضیه تحقیق این است که دیدگاه فقه و اخلاق مهم و زیادی در فقه امامیه در زمینه ابعاد حفظ محیط زیست و یا تخریب آن وجود دارد. نتایج به دست آمده در این تحقیق بیان می کند قرآن به عنوان اصلی ترین منبع اعتقادی ما مسلمانان بر حفظ محیط زیست تا کید داشتند و تخریب آن را امری ناپسند می دانند. بنابراین در فقه و حقوق اسلام، اصول و قواعد کلی و جزیی وجود دارد که بر اساس آن هیچ کس حق ضرر زدن به انسانها، حیوانات، درختان و گیاهان و ... سایر نعمتهای الهی را ندارد و حاکم اسلامی و دولتها با توجه به اهمیت محیط زیست، باید از هر گونه عملکردی که موجب تخریب محیط زیست و ضرر به سایر افراد و اجزاء جامعه می گردد جلوگیری نمایند.

اخلاق، تخریب، محیط زیست، فقه امامیه