مریم رنجبر - کارشناسی ارشد مشاوره، دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات ایران، واحد اهواز

هدف پژوهش حاضر اثربخشی زوج درمانی معنوی به شیوه خودتنظیمی بر بهبود کیفیت زندگی زناشویی زوجین شهرستان اهواز بود. در یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل، تعداد 50 نفر از زوجین شهر اهواز با استفاده از روش تصادفی ساده، پس از ارزیابی بالینی اولیه و احراز شرایط پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کیفیت زندگی زناشویی پری (2004) بود. که در سه مرحله ی قبل از مداخله، پایان مداخله و پیگیری 1 ماهه تکمیل شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تحلیل کوواریانس تک متغیری استفاده شد. نتایج آزمونهای تجزیه تحلیل کوواریانس چند متغیری و تجزیه تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که آموزش خودتنظیمی باعث بهبود کبفیت زندگی زناشویی در زوجین شهر اهواز در افراد گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، در مرحله پسآزمون و پیگیری شد. با توجه به اثربخشی این روش می توانیم به مشاوران و روانشناسان خانواده پیشنهاد دهیم که این رویکرد رویکرد مناسبی برای حل مشکلات زناشویی و بالا بردن کیفیت زندگی زناشویی زوجین میباشد.

خودتنظیمی، کیفیت زندگی زناشویی، زوجین