مجید نجات پور - دکترای علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی
کمیل احمدی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

با شکل گیری اسلام سیاسی در دهه ی بیست، در درون گفتمان اسلام سیاسی برخلاف اسلام سیاسی فقاهتی که ازاستقرارگاه سنت و دین به دنیای مدرن نگاه میکرد، طیفی از روشنفکران شکل گرفت که برای بازنمایی دنیای بیرونی ومفصل بندی گفتمانی خود از استقرارگاه دنیای مدرن به سنت و دین می نگریستند. این طیف به عنوان روشنفکران دینینامبردار گشتند. عبدالکریم سروش و عزت الله سحابی دو تن از نمایندگان فکری این طیف محسوب می شوند که بهتحلیل آرایش نشانه های گفتمانی این دو پرداخته ایم و در پی این امر، آن نشانه ها را با محک مولفه های توسعه ی موردسنجش قرار داده ایم. از آن جا که توسعه ی و نوسازی مرحله ای بدون بازگشت محسوب می شود، به دنبال بررسی اینمسیله بوده ایم که مولفه های فوق چه جایگاهی در جریان روشنفکری دینی داشته و هر یک از نمایندگان فکری اینجریان به چه میزان دستیابی به توسعه ی را تسهیل و یا موجبات ممانعت از آن را فراهم ساخته اند و در این بین چهتحولی رخ داده است.

اسلام سیاسی، روشنفکران دینی، توسعهی سیاسی، گفتمان، شریعتی، سروش