فریبا موسوی - کارشناس ارشد روانشناس بالینی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن، تنکابن، ایران

مقدمه: معلمان به واسطه ماهیت شغلی خود، با مشکلات عدیده ای ( پرحجمی کار، افت تحصیلی دانش آموزان، حقوق و مزایای ناکافی،...) مواجه هستند، که این مشکلات همگی بر سلامت آنها تاثیرگذار بوده و با استمرار این مشکلات آسیب پذیری آنها را بالا برده و نهایتا ممکن است منجر به بیماری و کاهش امید به زندگی در میان آنان شود. هدف: هدف پژوهش حاضر، اثربخشی معنا درمانی گروهی بر امید به زندگی دبیران زن دبیرستان های شهرستان میانه در سال تحصیلی 91-1390 بود. روش بررسی: در این پژوهش از روش تحقیق نیمه تجربی طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شده است. برای این منظور از جامعه آماری 200 نفره دبیران، تعداد 60 نفر به شیوه ی در دسترس انتخاب و از این تعداد 30 نفر در گروه آزمایش و 30 نفر در گروه کنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند روش معنا درمانی گروهی طی هشت جلسه هر هفته دو جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد و به گروه کنترل، آموزشی داده نشد. همه آزمودنی ها قبل از آغاز آموزش و پس از آن، آزمون امید به زندگی میلر را پر کردند. در مرحله بعد جهت سنجش ماندگاری آموزش های داده شده پس از 1 ماه آزمون پیگیری امید به زندگی اجرا گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دوطرفه همبسته استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان می دهد که میزان امید به زندگی در گروه آزمایش بطور معناداری بیشتر از گروه کنترل است (p<0.05) و میزان امید به زندگی در مرحله پس آزمون بیشتر از پیش آزمون و پیگیری و در مرحله پیگیری بیشتر از پیش آزمون هست (p<0.001). نتیجه گیری: در کل می توان از روش معنا درمانی گروهی به عنوان روشی مستقل و یا در کنار سایر درمان ها در جهت افزایش امید به زندگی استفاده کرد.

معنا درمانی گروهی، امید به زندگی، دبیران دبیرستان