مهیار منصف - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه گیلان-
علی اکبر سالاری پور - استادیار و عضو هییت علمی گروه شهرسازی دانشگاه گیلان-
نورالدین عظیمی - دانشیار و عضو هییت علمی گروه شهرسازی دانشگاه گیلان-

دلبستگی به مکان را می توان رابطه ای عاطفی و پرمعنا بین شخص و مکان توصیف کرد. پیوندی احساسی که مردم آن مکان را به عنوان قرارگاهی، برای بازگشت بدان ارزشمند بدانند. در حقیقت دلبستگی به مکان شاخصی است که از طریق آن می توان میزان متمایز بودن آن مکان را برای مردم، نسبت به دیگر مکان ها سنجید. هدف این مقاله تبیین مفهوم دلبستگی به مکان و شناخت نقش ویژگی های فردی، اجتماعی و کالبدی در دلبستگی به مکان می باشد. مقاله ی حاضر یک مقاله ی مروری(مقاله ی گردآوری) است که به روش کتابخانه ای انجام شده است. با توجه به مطالعات انجام شده عوامل فردی موثر شامل(جنسیت، سن، وضعیت تاهل، سطح آموزش، مدت سکونت، وضعیت مالکیت، سطح درآمد، سطح تحصیلات)، عوامل اجتماعی شامل(روابط اجتماعی، امنیت، ویژگی های گروهی و فردی کاربران مکان، میزان صمیمیت ساکنین مکان، میزان مشارکت در فعالیت های گروهی و مراسم جمعی و غیره) و عوامل کالبدی شامل(وجود تسهیلات و خدمات، موقعیت قرارگیری در زمینه شهری، نحوه دسترسی، ترکیب هندسی و تزیینات و غیره) می شود. نتایج نشان می دهد که همه این عوامل به گونه ای مثبت یا منفی با دلبستگی به مکان مرتبط می باشند و برآیند همه آن ها تعیین کننده میزان دلبستگی به مکان است. در پایان پژوهش حاضر و با شناخت تاثیرات هرکدام از عوامل راهکارهای مختصری ارایه می کنیم تا نقش برنامه ریزان و طراحان شهری را در افزایش دلبستگی به مکان مشخص کنیم.

دلبستگی به مکان، عوامل فردی، عوامل اجتماعی، عوامل کالبدی