آزیتا بلالی اسکویی - استادیار دانشکده معماری دانشگاه هنر اسلامی تبریز،
حدیثه زاده مهدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه هنر اسلامی تبریز

طبیعت به عنوان الگوی الهام بخشی، مهم ترین عامل تاثیرگذار بر معماری بوده است. هم چنین رابطه عمیق و مقدسی بین انسان و محیط طبیعی، برقرار بوده است. وقفه ای که در این روند رخ داد، به دوره ی مدرنیسم بر می گردد که موجب تغییر نگاه انسان از آسمان به سوی زمین و گسست این پیوند سنتی شد. در دوران مدرن اکثر معماران به این بحران دامن زدند ، معمارانی با تبیین سبکی نوین در جهت ارتباط و پیوند دوباره طبیعت و معماری گام برداشته اند. این مقاله در پی آن بوده است تا با روش تحلیلی توصیفی با استناد به نقش غیر قابل انکار طبیعت در زندگی انسان و لزوم رابطه عمیق تر با محیط را با توجه به گسست معماری معاصر از طبیعت به بازنگری در سبک های طبیعت گرایی معماری معمارانی چون آندو و رایت بپردازد. در معماری ارگانیک رایت ، بر رابطه انسان با طبیعت تاکید می شود. به گفته ی رایت خانه باید جزیی و برآمده از طبیعت باشد. اساس سبک کارهای وی سادگی و آرامش، ظاهر طبیعی ساختمان، طبیعت واقعی مصالح می باشد. اما در آثار آندو، طبیعت به صورت انتزاعی تر و قالب هندسه ی تجریدی و مصالح ساده به نمایش در می آید. وارد ساختن طبیعت به درون بنا درون مایه ی مهمی در کارهای وی بوده است. در معماری وی سه عنصر مورد توجه بوده است، مصالح واقعی، هندسه ی ناب و طبیعت.. هرچند هردوی این معماران سبک متفاوتی در طبیعت گرایی آثار خود داشته اند اما اساس کار هر دو تبیین سبکی نوین در جهت ایجاد ارتباط دوباره بین طبیعت و معماری بوده است. هر دو سعی در ایجاد زمینه های ظهور دوباره طبیعت در پست مدرن داشتند تا به راه حلی برای رویکرد معماری مناسب آینده منجر شود.

معماری ارگانیک ، معماری مدرن ژاپن ، فرانک لوید رایت ، تادایو آندو ؛