ابراهیم علیزاده - دکتری مهندسی مکانیک، استادیار دانشگاه صنعتی مالک اشتر، آزمایشگاه تحقیقاتی فناوری پیل سوختی، فریدونکار، ایران
سیدحسین جبل عاملیان - دانشجوی دکتری آینده پژوهی
سیدمحمود موسوی - دکتری، مدیریت امور دفاعی
محمد رضایی فیروزجایی - کارشناس ارشد، مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، آزمایشگاه تحقیقاتی فناوری پیل سوختی، فریدونکار، ایران

گستردگی دریا در مرزهای کشور، موقعیت جغرافیایی استراتژیک و حساس خلیج فارس، تنگه هرمز، دریای عمان و اقیانوس هند از لحاظ سیاسی، نظامی و اقتصادی و همچنین وجود پایگاه های نظامی آمریکا در کشورهای همسایه سبب شده است تا نیروهای دریایی راهبردی، توان عملیاتی ناوگان سطحی و زیرسطحی خود را جهت تسلط کشور بر این مناطق افزایش دهد. ارتقای توان عملیاتی ناوگان زیرسطحی نیازمند به کارگیری فناوری های نوین مانند سامانه ی پیشرانش مستقل از هوا (AIP) ی پیل سوختی در زیردریایی ها می باشد. سامانه ی AIP ی پیل سوختی می تواند سبب افزایش سطح اختفا و ماندگاری زیر سطحی زیر دریایی در آب های ساحلی ایران و آقیانوس هند شود. در این پژوهش نقش سامانه ی پیشرانش مستقل از هوای پیل سوختی در افزایش توان عملیاتی ناوگان زیرسطحی کشور مورد مطالعه قرار گرفته است. ضریب آشکارسازی نسبت زمان اسنورکل به زمان کل دریانوردی را نشان می دهد. با استفاده از این سامانه ضریب آشکارسازی یک زیردریایی مجهز به سامانه ی AIP در محدوده 1 الی 2 درصد خواهد بود، در حالی که این فاکتور برای زیردریایی های دیزلی معمولی حدود 8 الی 10 درصد می باشد. سامانه ی AIP ی پیل سوختی ماندگاری زیرسطحی زیردریایی های ایران را تا 4 برابر افزایش خواهد داد. این موضوع سبب می شود تا مساحت منطقه ی جستجو به وسیله ی سیستم های ضد زیردریایی (ASW) به 25 برابر نسبت به زیردریایی های معمولی با (احتساب انرژی باتری ها) افزایش یابد که این امر احتمال شناسایی این زیردریایی را به شدت کاهش داده و هزینه های دشمن را به کار گیری از سیستم های ASW افزایش می دهد.

سامانه ی پیشرانش مستقل از هوا، پیل سوختی، زمان ماندگاری زیر سطحی، ضریب آشکارسازی