محسن وفامهر - عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران
هانیه صنایعیان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه علم و صنعت ایران

آموزش معماری در جوامع سنتی هم چون هنرهای دیگر، در قالب نظام چهره به چهره یا استاد و شاگر بود. انقلاب صنعتی، به عنوان رویدادی بزرگ در دوران معاصر غرب، و پدیده های ناشی از آن سبب تقسیم وظایف معمار و شکل گیری حرفه ی جدید مهندسی سازه شد. و دامنه ی این تغییرات تا ایران نیز کشیده شد به دنبال آن فضا، سازه و دیگر اجزا معماری از هم تفکیک شدند درهمین اثنا آثار و نتایج نامناسب این انفصال لزوم ایجاد تعامل میان معماری و سازه را در پی آورد. آموزش معماری درایران دارای سه لایه ی آموزش آکادمیک، آموزش در دفاتر کار و آموزش کارگاهی است که در گذشته این لایه ها به هم متصل بوده ولی در حال حاض از هم جدا شده اند همین عامل باعث به وجود آمدن مشکلات زیادی در معماری معاصر گردیده است دراین مقاله سعی شده است پس از بیان پیشینه و علل ایجاد جدایی میان سازه و معماری، بیان آثار و نتایج آن، و بررسی لایه های مختلف آموزش معماری در ایران ضرورت کسب تجربه و مهارت برای فارغ التحصیلان رشته ی معماری بیان گردد. در ادامه سیستم های آموزشی کشورهای مختلف به خصوص کشور ژاپن مورد بررسی قرار می گیرد آنگاه با ذکر مشکلات موجود در آموزش، به جمع بندی مطالب فوق الذکر و ارائه ی نتایج حاصل در خصوص آموزش نیروی انسانی پرداخته می شود وضمن مقایسه ی تطبیقی ، با ارائه ی پیشنهادات مختلف مقاله به پایان می رسد.

آموزش، معماری، سازه ، نیروی انسانی، ایران و جهان