سیما قرآنی سیرجانی - دانشجوی دکترای برنامه ریزی درسی دانشگاه بیرجند
هادی پورشافعی - دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه بیرجند

در عصر ارتباط گرایی، یعنی جامعه کنونی، تغییرات مداوم فناوری و نیز شیوه ای که افراد و امور از طریق شبکه بهم مرتبط میشوند، تنها روی آنچه آموخته میشوند تاثیر نمی گذارند، بلکه شیوه های شناسایی و آموختن را نیز تغییر میدهند. رویکردهای سنتی یادگیری، فلسفه ها و پارادایم های آموزشی، همچون رفتارگرایی، شناخت گرایی، انسان گرایی و ساختگرایی که پایه و اساس آموزش و تدریس بودهاند، دیگر پاسخگوی نیازهای آموزشی جوامع دانشی امروز نیستند. جامعه نیازمند افرادی میباشد که پیوسته دانش خود یا دانش الکترونیکی خود را به روز نمایند. قابلیت ضروری مورد نیاز برای یک یادگیرنده دایمی در جامعه ی دانش، توانایی متصل ماندن و تعلق داشتن به جوامع دیجیتالی است که در آن منافع میتوانند دایما به اشتراک گذاشته شوند. بنابراین با توجه به این که هر فرد در جامعه دانش باید یک تجربه یادگیری دایمی شخصی را ایجاد نماید که در سراسر مراحل یادگیری رسمی و غیر رسمی با درجات مختلفی از کاربرد تکنولوژی همراه باشد، تیوری ارتباط گرایی به عنوان یک نظریه یادگیری، میتواند چارچوبی ارزشمند را برای غنی سازی محیط یادگیری و توسعه مهارتهای مدیریت دانش بویژه دانش شخصی فراهم سازد. یک محیط شبکه ای، امکانی را برای شروع و توزیع فعالیتهای مدیریت دانش و یادگیری برای افزایش خلق دانش فردی وگروهی انعطاف پذیر، از طریق بازخورد و تشخیص فراهم می سازد. هدف مقاله حاضر بررسی ماهیت ارتباط گرایی و چگونگی ارتباط آن باکسب مهارتهای مدیریت دانش شخصی برای یک محیط شبکه ای می باشد، مهارتهایی که برای یادگیری مادام العمر در جامعه دانش الزامی است. در انتها به نقدهای وارد شده بر این دیدگاه اشاره شده است.

ارتباط گرایی، مدیریت دانش شخصی، یادگیری دیجیتال