بهزاد ثابتی پورکرمانی

در این مقاله به بررسی نقش و جایگاه رویه قضایی در آرای دیوان عدالت اداری پرداختهشده است. در جهت ارایهی ضوابطی که در تشخیص دعاوی قابل طرح در دیوان کاربرددارند؛ باید به رویه ی قضایی تکیه کرد؛ چرا که در شرایطی که استنباط های متعارض از قانون،موجب اختلاف نظرات دکترین در ارایه ی ضوابط شده است؛ رویه ی قضایی دیوان، بهخصوص در مواردی که به رای وحدت رویه منجر شده است؛ لازم الاتباع می باشد؛ هرچنداین رویه با نگاه ایده آل به حوزه صلاحیت دیوان فاصله داشته باشد. رویه ی قضایی درتشخیص دعاوی قابل طرح، میان صلاحیت شعب و هیات عمومی به تفکیک قایل شده است.در صورتی که بهتر بود میان حوزه صلاحیت عام و خاص دیوان به تفکیک قایل شده و باتوجه به صلاحیت عام یا خاص دیوان و مختصات هر دعوا در رابطه با قابلیت طرح دعاوی،نظر می داد. با بررسی آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور و دیوان عدالت اداری و احتمالتقابل آنها مشخص شد که در صورت تقابل رای وحدت رویه عدالت اداری با رای یکی ازشعبه های دیوان عالی کشور د ر موضوع صلاحیت،با توجه به اینکه رای وحدت رویه دیوانعدالت در حکم قانون بوده و رای شعبه دیوان عدالت اداری است.ولی،در صورت تقابل رایوحدت رویه دیوان عدالت کشور با رای وحدت رویهء عدالت اداری،بنا به دلایل زیر،بایدبرتری رای وحدت رویه دیوان عالی کشور را بر دیگر آرای وحدت رویهء پذیرفت.

رویه قضایی، آرای دیوان عدالت اداری، صلاحیت