محمود متوسلی - استاد دانشکده اقتصاد، دانشگاه تهران
فرشاد مومنی - استاد دانشکده اقتصاد، دانشگاه علامه طباطبایی
رزیتا لاجوردی - کارشناسی ارشد دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران،
محمدمجید رنجبر - کارشناسی ارشد دانشکده اقتصاددانشگاه تهران

سال ها از زمان ب هکارگیری سازوکار برنامه ریزی در فرآیند توسعه ایران می گذرد. با این وجود، ایران همچنان در رسیدن به این هدف ناکام مانده است. بررسی سطوح مختلف تصمیم گیری در کشور از دو مجرای عدم توجه به عنصر هدفمندی به معنای نبود درک صحیح و درخور از مفهوم برنامه ریزی در توسعه و همچنین نادیده گرفتن عنصر عقلانیت به معنای توجه نکردن به ماهیت انسان، شیوه تفکر او و هویت جمعی تصمیمات و اقدامات او، نشان می دهد این دو عامل از جمله دلایلی هستند که منجر به عجین شدن ساختار برنامه ریزی ایران با دورهای توسعه نیافتگی شده اند. در این مطالعه، براساس مبانی نظری تقسیم بندی گولت از عقلان یت و با تع یین دو شاخص هماهنگی و الزام در اجرای برنامه ها، تعامل میان عقلانیت گروه های برنامه ریز در کشور را بررسی کرده ایم. سپس با ارایه مصادیقی از تجربه تصم یم گیری در ایران، عقلانیت مسلط بر نظام برنامه ریزی کشور را شناسایی کرد یم. یافته های این پژوهش نشان میدهند اولویت های تصمیم گیری در ایران بیش از آنکه حاصل تعاملی کارآمد میان عقلانیت ها باشد، برآمده از تعاملی تحویل گرایانه بوده و در سطوح گوناگون تصمیم گیری این عقلانیت سیاسی بوده که بر اقدامات صورت گرفته تسلط داشته است

فرآیند برنامه ریزی، هدفمندی، عقلانیت، دنیس گولت، تعامل تحویل گرایانه