ناهیده درخشان فرد - استادیار، گروه کامپیوتر و فناوری اطلاعات، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز

شبکه های تحمل پذیر تاخیر نوعی از شبکه های موردی سیار هستند. در این شبکه ها به دلیل پراکندگی گره ها و ناپایداری پیوندمابین گره ها در هر لحظه مسیر کاملی بین مبدا و مقصد وجود ندارد. الگوی مسیریابی در این شبکه ها ذخیره، حمل وجلورانی است. پیشتر برای مسیریابی در این شبکه ها از روش هایی همچون سیل آسا و فراگیر بهره گرفته شده است که نسبت تحویل نزدیک به صد در صد دارند اما ایراد اصلی آنها استفاده بالا از منابع شبکه است. برای حل این مشکل مسیریابی های دیگری مانند مسیریابی پخش و انتظار ارایه شده که علاوه بر حل مشکل منابع شبکه، نسبت تحویل بست هها نیز افزایش یافت، ولی مشکل اصلی همه نسخه ها، انتخاب ثابت یا تصادفی مقادیر اولیه تعداد کپی های لازم از بسته مورد نظر جهت ارسال م یباشد، که این انتخاب نسبت تحویل را کاهش میدهد. بنابراین در این مقاله روشی تطبیقی ارایه شده که بر اساس ویژگی های بسته همچون طول عمر بسته و اولویت بسته مقدار اولیه مجوزهای ارسال برای هر بسته را تعیین می نماید. نتایج حاصل از شبیه سازی نشان میدهد که روش پیشنهادی نسبت به روشهای مشابه میانگین تاخیر کمتر، نسبت تحویل بیشتر و میانگین زمان بافر کمتری دارد.

شبکه های تحم لپذیر تاخیر، الگوریتم مسیریابی، مسیریابی مبتنی بر مجوز