مصطفی مصطفی پور - گروه آموزشی تربیت بدنی و علوم ورزشی واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی کردستان
ناصر سروش - واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی تهران
فاطمه سالمی - دانشگاه تربیت معلم تبریز
شوان عزیزی - دانشگاه آزاد اسلامی واحدبروجرد

یکی از اساسی ترین اهداف علم تمرین تاکید بر عملکرد بهینه ی دستگاه های مختلف بدن و سازگاری در اجرای هر چه بهتر مهارت ورزشی است. تمرین های قدرتی و استقامتی سازگاری های متفاوتی را در بدن ایجاد می کنند که برخی متضاد با هم هستند. تحقیق حاضر به منظور بررسی هم زمان این دو نوع تمرین و سازگاری عصبی-عضلانی در آن ها انجام شده است. مطالعه شوندگان این تحقیق نیمه تجربی 36 مرد تمرین نکرده که در سه گروه و به مدت 12 هفته بررسی شدند. گروه قدرتی تمرین پویا، استقامتی اینتروال و نیز هم زمان که نیمی از تمرین هر دو گروه را 3 جلسه در هفته انجام می داد. پارامترهای دامنه سیگنال الکترومایوگرافی، بیشینه انقباض ارادی و قدرت بیشینه پای برتر آزمودنیها به ترتیب با دستگاه های الکترومایوگرافی، ایزوکینتیک و تکنوجیم در هفته های صفر، 6 و 12 اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس، اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنا داری (3 0/05) تحلیل شدند. مقادیر درون گروهی دامنه سیگنال الکترومایوگرافی در همه گروه ها پس از 6 هفته و در دو گروه قدرتی و همزمان پس از 12 هفته کاهش معنیداری نشان داد. قدرت بیشینه در همه گروه ها پس از 6 و 12 هفته افزایش معنیداری نشان داد. بیشینه انقباض ارادی پس از 6 و 12 هفته در گروه های قدرتی و هم زمان با افزایش معنا دار، اما در گروه استقامتی بدون تغییر معنا دار بود. از سوی دیگر بررسی تفاوت دامنه سیگنال الکترومایوگرافی و حداکثر قدرت بیشینه در بین سه گروه تمرینی نشان داد که در هفته 6 و 12 بین دو گروه قدرتی و هم زمان با گروه استقامتی تفاوت معنیداری مشاهده شد و در بین سه گروه تمرینی بیشینه انقباض ارادی تا هفته ششم تفاوت معنیداری نشان نداد، اما در هفته 12 گروه قدرتی با هم زمان تفاوت معنیداری داشت. تمرین هم زمان نسبت به تمرین قدرتی با اندکی افزایش قدرت و نسبت به تمرین استقامتی با افزایش قدرت بیشتری همراه است . احتمالا تمرین هم زمان ضمن بهبود سازگاری عصبی-عضلانی، اختلالی در افزایش قدرت ایجاد نمی کند.

الکترومایوگرافی، سازگاریهای عصبی- عضلانی، حداکثر قدرت بیشینه