مهدی ستودیان - عضو هیات علمی دانشگاه فرهنگیان مشهد مقدس
مسلم رجبی - دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی حکیم سبزواری

شیخ بهایی، یکی از شاعران عارف و ادیب و حکیم و عاشق اهل بیت علیه مالسلام قرن دهم و یازدهم هجری قمری است که اشعارش از دیدگاه ادبیات تعلیمی بسیار ارزنده و درخور اهتمام است. ارادت و عشق وی به همه اهل بیت علیه مالسلام، علی الخصوص وجود مقدس امام رضا علیهالسلام، زبانزد خاص و عام است. شیخ بهایی در سرودن اشعارش، از آیات و روایات و نیز اشعار شاعران پیشین بهره های فراوانی بردهاست. یکی از کسانی که احتمال میرود شیخ بهایی برای ادای مقصود و ضرورت کلام خویش به سروده ها و سخنان ایشان نظر داشته است،وجود مقدس امام رضا (ع) است چرا که قرابت مضامین اخلاقی و تربیتی اشعار شیخ بهایی در پارهای از اوقات، نشان دهنده تاثیر مفاهیم والای اخلاقی و حکمی سروده های امام رضا (ع) است. این پژوهش با هدف بررسی تطبیقی دیوان شیخ بهایی و اشعار امام رضا (ع)، از دیدگاه ادبیات تعلیمی انجام گرفته است تا بتوان از وجوه تشابه و تقارن مفاهیم تعلیمی و حکمی اشعار شیخ بهایی با سروده های امام رضا (ع) بیش از پیش آگاه شد.

امام رضا علیه السلام، شیخ بهایی، دیوان اشعار، ادبیات تعلیمی، قناعت، صبر.