اعظم مهدوی پور - استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه خوارزمی
محمدجعفر صادق پور - دانشجوی دکتری فقه و حقوق جزای دانشگاه خوارزمی تهران و پژوهشگر مرکز مطالعات فقهی پزشکی قانونی
حامد رهدارپور - دانشجوی دکتری حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه علامه طباطبایی

دامیه دومین گونه از جراحات سر و صورت (شجاج) به شمار می رود. فقیهان تعریف های گوناگونی از این جراحت ارایهنموده اند که همه آنها را در سه تعریف کلی می توان خلاصه نمود. قانونگذار جمهوری اسلامی ایران، با انعکاس تعریفمشهور فقیهان در بند ب ماده 709 قانون مجازات اسلامی، دامیه را جراحتی دانسته است که اندکی وارد گوشتشود و همراه با جریان کم یا زیاد خون باشد . بررسی انتقادی نظریات گوناگون فقهی درباره تعریف این جراحت و نیز تامل در مفاد ماده بالا، موجب تردید در تعریف قانونی دامیه می شود. این تردیدها آنگاه ملموس تر و مضبوط تر می شوندکه در نقد و بررسی آرای فقهی و حقوقی، اصل کیفیت قانون به مثابه تاسیسی نوین جهت تدقیق در ماهیت، اصالت وشکل وضع قانون مورد توجه قرار گیرد. از همین رو، در این نوشتار ضمن بررسی نظریات گوناگون فقیهان درباره تعریفدامیه، تلاش می شود با نظر به اصل کیفیت قانون، ضمن تقید به روش اجتهادی در نقد گزاره های فقهی، تعریفی ازدامیه ارایه گردد که همه شاخصه های قانون کیفی را دارا باشد.

دامیه، فقیهان، اصل کیفیت قانون، شفافیت، پیش بینی پذیری