هوشمند عطایی - دانشیار گروه جغرافیای بهسازی و نوسازی، دانشگاه پیام نور، اصفهان، ایران.
حسین رضوانی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای بهسازی نوسازی، دانشگاه پیام نور، اصفهان، ایران.

فرسودگی شهری را میتوان به مفهوم تنزل شرای اجتماعی، اقتصادی و کالبدی بافت شهری دانست. هنگامی که در محدوده ای از شهر حیات آن به هر علتی رو به رکود میرود، بافت شهری آن محدوده در روند فرسودگی قرار می گیرد. از سوی دیگر رشد و پیشرفت جوامع بشری و ماشینی شدن تدریجی زندگی و به فراخور آن ایجاد شدن نیاز های جدید شهر نشینی، انگیزه ی ساکنان محله های شهر ها برای مهاجرت به مناطق با بافت هایی جدید تر که خود دارای امکانات جدید تر و رفاه و آسایش بیشتر است افزایش داد. در نتیجه بافت های فرسوده و قدیمی روز به روز فرسوده تر و در اثر بی توجهی شهروندان و متولیان شهری به مکان هایی نامناسب چه از لحاظ آسایش و رفاه و ایمنی ساختمان و ارایه خدمات گوناگون به ساکنان و چه از لحاظ کالبدی، اجتماعی، فرهنگی،اقتصادی و البته تاریخی آسیب پذیر تر و به سوی تخریب و نابودی نزدیک تر شدند. راهکارهای بسیار زیادی برای حل معضل بافت های فرسوده پیشنهاد گردیده است اما توجه ویژه ی این مقاله به جلب مشارکت اجتماعی مردم در انجام بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری می باشد. در حقیقت این پژوهش تلاش دارد تا از اهرمی که خود یکی از اسباب ایجاد بافت های فرسوده ی شهری میباشد ، برای نوسازی و بهسازی همان شریان ها استفاده نماید. حل معضلاتی همچون تعریض معابر، توجیه استفاده از مصالح بادوام و ...در کنار ارایه ی پیشنهاداتی مانند اعطای تراکم تشویقی در ازای ساخت متراژ معین ، اعطای وامهای کم بهره و بلاعوض برای اصلاح، نوسازی و بهسازی و غیره از موارد پیشنهاداتی این مقاله می باشد.

فرسودگی شهری، بافت های فرسوده، مشارکت اجتماعی، پیشرفت جوامع