مهدی یوسفی - استادیار گروه آموزشی طب ایرانی، دانشکده طب ایرانی مکمل، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

بالغ بر یک دهه از فعالیت آکادمیک طب ایرانی در دانشگاه های علوم پزشکی کشور می گذرد. در طی این یک دهه در خصوص طب سنتی ایرانی، دستکم چهارسند اصلی از سوی مراجع قانونگذاری صادر شده است که دو مورد مربوط به مجلس شورای اسلامی در قوانین برنامه پنجم وششم توسعه است، یک مورد مربوط به شورایعالی انقلاب فرهنگی یک مورد مربوط به مجمع تشخیص مصلحت نظام که نهایتا به عنوان سیاستهای کلی سلامت از سوی مقام معظم رهبری ابلاغ شد. اصلی ترین مخاطب اجرایی این قوانین، وزارت بهداشت، درمان آموزش پزشکی است که البته در طی این دهه، چهار وزیر با رویکردهای اجرایی نچندان همسو سکاندار اجرایی شدن راهبردهای اسناد بالادستی شدند. تنوع رویکردهای اجرایی به یک موضوع واحد، پدیده ای نوظهور در مدیریت کلان اجرایی کشور نیست که جریان طب ایرانی از آن گله مند باشد، آنچه عجیب است نحوه حمایت وزرای حامی این جریان است. گاه در مقام دفاع، این رشته آکادمیک تا حد یک عطاری کفایت آموزش دوساله به افراد دیپلم تنزل داده شده گاه در مقام دفاع، سخن از تشکیل یک دانشگاه مستقل طب سنتی یا حتی فراتر از آن، تشکیل یک وزارت طب سنتی به میان آمده است. برای کسانی که دستی در امور اجرایی دارند، عواقب گسترده این گستره فراخ، هویدا است ایستایی، هدر رفت منابع انسانی مالی ظهور جریان های انحرافی بخشی از رهاوردهای این ویراژ حایل هایل مدیریتی است صد البته، تا زمانی که مدیریت کارشناسی ارشد کشور پیوند عمیقی با سیاست دارد، نمیتوان از این پیوند نامیمون، انتظار ظهور مولودی نیکو داشت.

طب ایرانی، رویکرد، قانون برنامه، سند ملی