نگار شادمان - کارشناس ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، تربت جام، ایران
سعید تیموری - دانشیار، دانشگاه آزاد اسلامی، تربت جام، ایران
ساسان امیرکلالی - دانشجوی دکتری روان شناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی،تربت جام،ایران

این مقاله به بررسی اثربخشی روان درمانی بین فردی بر افسردگی نوجوانان 19 13 دارای اختلال سوگ می پردازد. روش تحقیق مطالعه موردی با طرح اندازه گیری مکرر است. جامعه آماری ،کلیه نوجوانان دارای اختلال سوگ که در بازه زمانی مهرماه 95 تا فروردین 96 به مراکز مشاوره آرام، روان پژوه بهار مراجعه کرده اند می باشد. با توجه به محدود بودن جامعه آماری محقق تنها نمونه را به عنوان نمونه آماری انتخاب نموده است. نمونه گیری در این تحقیق غیراحتمالی از نوع در دسترس است. ملاک ورود به تحقیق نوجوانان 13 19 ساله بوده اند که به علت افسردگی ناشی از فوت بستگان درجه یک به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند. ابزار پژوهش پرسش نامه سنجش افسردگی بک است. آزمون بک که در جلسه قبل از درمان از مراجعین گرفته شد، به عنوان خط پایه درمان قرار گرفت همچنین این آزمون جلسه درمیان برای سنجش میزان بهبودی مراجعین از آن ها گرفته شد.. به منظور بررسی دقیقتر معناداری بالینی نتایج پژوهش، اندازه اثر برای گروه در مراحل مختلف ارزیابی محاسبه شد. کوهن اندازه اثر را کوچک، را متوسط را بزرگ میداند بکر، 2000 نتایج مندرج در جداول نشان میدهد روند کاهش افسردگی بعبارتی افزایش اندازه اثر در مراحل ارزیابی در مقایسه با خط پایه تا جلسه 16 که پایان درمان بوده ادامه داشته؛ به طوری که اندازه اثر در این مرحله 96 بوده است. در واقع بیشترین مقدار اندازه اثر 96 بعبارتی بیشترین کاهش افسردگی مربوط به جلسه 16 درمان است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که روان درمانی بین فردی می تواند به عنوان رویکردی برای درمان افسردگی نوجوانان دارای اختلال سوگ استفاده شود

روان درمانی بین فردی، افسردگی، اختلال سوگ، نوجوانان