اقبال شاکری - استادیار دانشکده مهندسی عمران محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر؛
سیدمحمدعلی مصطفوی - کارشناس ارشد مهندسی عمران گرایش مهندسی مدیریت ساخت، دانشکده صنعتی امیرکبیر؛
عرفان ریاحی دهکردی - کارشناس ارشد مهندسی عمران گرایش مهندسی مدیریت ساخت، دانشکده صنعتی امیرکبیر؛

امروزه پروژه های زیربنایی تاثیر بسزایی در تولید ناخالص ملی سایر شاخصهای اقتصادی کشورها دارند از این رو دولتها با بهره گیری از پروژه های مشارکت عمومی-خصوصی (PPP) سعی در افزایش کیفیت خدمات زیربنایی دارند. در این زمینه بخش خصوصی به دلیل داشتن سه قابلیت: تامین مالی، تخصص توان مدیریتی همچنین مسیولیت پذیری، میتواند به بخش دولتی کمک شایانی کند. ولی صنعت ساخت ساز دارای پیچیدگی عدم قطعیتهای زیادی میباشد که با افزایش زمان قرارداد در پروژه های مشارکتی، میزان عدم قطعیت پروژه دوچندان میشود. در این شرایط بخش دولتی بایستی تضمین های لازم را در قرارداد جهت شناسایی مدیریت ریسکهای احتمالی پروژه ایجاد نماید تا بخش خصوصی بتواند با اطمینان بیشتری به فضای مشارکتی ورود کند. اما مشکل زمانی آغاز میشود که ارزش این تضمینهای قراردادی توسط روشهای سنتی مبتنی بر NPV قابل اندازه گیری نیست. روش ارزش گذاری اختیار واقعی روش جدیدی است که قابلیت یافتن ارزش اختیارها یا تضمینهای طرفین قراداد را دارد ارزش گذاری صحیح پروژه را در فضای عدم قطعیت ممکن میسازد. در این مقاله قصد داریم پس از تشریح مفاهیم اختیار واقعی، از آن برای ارزشگذاری یک پروژه مشارکتی استفاده نتایج را با روشهای سنتی مقایسه کنیم. نتایج نشان میدهد که افزودن ارزش تضمینهای دولتی (اختیار) به ارزش قرارداد میتواند مقدار NPV پروژه را 822 میلیارد ریال افزایش دهد.

مشارکت عمومی-خصوصی2، ارزش گذاری، اختیار واقعی1، تضمین های دولت