حمیدرضا محمودی - کارشناسی ارشد روان شناسی اسلامی گرایش روان شناسی مثبت گرا، گروه روان شناسی، واحد نایین، دانشگاه آزاد اسلامی، نایین، ایران
حسن خوش اخلاق - دکتری روان شناسی کودکان استثنایی، گروه روان شناسی، واحد نایین، دانشگاه آزاد اسلامی، نایین، ایران.
الهام فروزنده - دکتری روان شناسی عمومی، گروه روان شناسی، واحد نایین، دانشگاه آزاد اسلامی، نایین، ایران

پژوهش حاضر به منظور بررسی میزان تاثیر درمان مبتنی بر شفقت به خود بر بهزیستی روان شناختی امید به زندگی نوجوانان دوره دوم متوسطه شهر اصفهان به مرحله اجرا در آمد. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. متغیر مستقل درمان مبتنی بر شفقت به خود متغیرهای وابسته بهزیستی روان شناختی امید به زندگی نوجوانان دوره دوم متوسطه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان دارای اصفهان در سال تحصیلی 1396-97 بودند که از بین جامعه آماری، با شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای تعداد 30 نوجوان انتخاب به صورت تصادفی در دو گروه کنترل 15) نوجوان) آزمایش(15 نوجوان) جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ماه(هشت جلسه یک ساعته) مداخله تنظیم درمان مبتنی بر شفقت به خود را دریافت نمودند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکردند. در این مطالعه ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های بهزیستی روان شناختی(ریف، (1994 امید به زندگی(اسنایدر، (1991 بود که قبل بعد از آموزش مداخله تنظیم هیجان بر روی هر دو گروه آزمایش کنترل اجرا گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کواریانس با بهره گیری از بسته نرم افزاری SPSS24 تجزیه تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که میانگین نمرات بهزیستی روان شناختی امید به زندگی نوجوانان دوره دوم متوسطه در اثر مداخله درمان مبتنی بر شفقت به خود در مرحله پس آزمون دچار تغییر معنادار شده استp> 0/001 بر اساس یافته های حاصل از پژوهش حاضر پیشنهاد می شود که از روش درمانی درمان مبتنی بر شفقت به خود جهت بهبود پردازش بهزیستی روان شناختی امید به زندگی نوجوانان دوره دوم متوسطه استفاده گردد.

درمان مبتنی بر شفقت به خود، بهزیستی روان شناختی، امید به زندگی، نوجوان