محمدتقی ضرغام افشار - دانشجوی کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه تهران

سرمایه اجتماعی که از شروط اصلی پیشرفت یک جامعه است، در جامعه امروز ایران، مسیله برانگیز شده است. انباشت فرهنگ اعتمادسوز و ساختارهای مشارکت گریز در طول تاریخ این وضعیت بغرنج را پدید اورده است در این مقاله، ضمن نقد و بررسی رویکردهای جبرگرایانه فرهنگی و ساختاری، با استفاده از دو نظریه ای رایج در جامعه شناسی یعنی نونهادگرایی و نظریه بازی، ابتدا شرایط ایجاد و زوال سرمایه اجتماعی به بحث گذاشته می شود و در نهایت امکان گذار از وضعیتی با سرمایه اجتماعی ضعیف به سوی شرایطی با سرمایه اجتماعی مطلوب در زیست اجتماعی و زیست نهادهای ایرانی معاصر بررسی می گردد. همچنین به نقش برجسته حکمرانی شایسته در این گذار پرداخته می شود و بعد از شرح و تفصیل این نوع حکمرانی و بیان ویژگی ها و مولفه های آن، نشان داده می شود که با رهیافت های مفید دو نظریه فوق، می توان به سیاست گذاری ها و رویکردهای مفیدی امیدوار بود که در قالب حکمرانی شایسته، شرایط را برای احیای دوباره سرمایه اجتماعی در ایران رقم بزند.

سرمایه اجتماعی، نظریه نونهادگرایی، نظریه بازی، حکمروایی شایسته وابستگی به مسیر، دیدگاه شبکه ای