رامین انصاری - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده ی فنی و مهندسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.
توران کریمایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت، گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران.
محمود مهدویان - کارشناسی ارشد مهندسی معماری،دانشکده معماری ،دانشگاه علم وصنعت،تهران،ایران.

از گذشته تا به امروز به دلایلی نظیر بالا بودن هزینه، طولانی بودن مدت بازگشت سرمایه، بنیه ضعیف مالی و عدم حمایت قوانین و مقررات از بخش خصوصی، ایجاد زیرساخت ها بر عهده بخش عمومی و یا همان دولت و سازمان های دولتی و عمومی بوده است.ظهور مشارکت عمومی خصوصی به عنوان راهکاری بنیادی در زمینه توسعه و زیرساخت های کشورها با استفاده از تخصص و توانایی بالاتر بخش خصوصی در مدیریت منابع و زمان به شمار می رود.لذا طی سال های اخیر قراردادهای عمومی- خصوصی (public-private partnership) به علت کمبود منابع دولتی و نیاز به توسعه تاسیسات زیربنایی کلان شهرها به طور روزافزون از سوی دولتها و شهرداری ها مورد استفاده قرار گرفته است. یکی از اهداف اصلی اجرای پروژه به روش PPP کاهش ریسک پروژه و در نتیجه افزایش ارزش مالی پروژه می-باشد. از طرفی پروژه های PPP به دلیل پیچیدگی و عدم قطعیت های زیاد با ریسک زیادی مواجه می باشند. اصل اساسی مدیریت ریسک در این زمینه این است که ریسک باید به افراد و یا گروه ها براساس توانایی تحمل ریسک تخصص پیدا کند. مطابق برخی از مطالعات صورت پذیرفته، فقدان مهارتهای لازم در زمینه تعیین، ارزیابی، ارزش-گذاری و انتقال عوامل ریسکی منجر به عدم حصول درآمدهای قابل توجه و موفقیت پروژه برای دولت ها شده است. این مقاله درپی آن است که با مطالعه وارایه تجربیات ثبت شده درسایرپروژه ها،ساختار ریسک های معرفی شده ومعیارهای موفقیت هریک را بیان نمایدوسپس به دنبال ایجاد همسویی درنظرات اتخاذ شده ازمتخصصین داخلی،به شناسایی ومعرفی ریسک های حاکم برشرایط کنونی کشور بپردازدونهایتاساختاری بومی برای مدیریت ریسک های پروژه های مشارکت عمومی –خصوصی در کشور ارایه نماید.

مدیریت ریسک،شناسایی ریسک،طبقه بندی ریسک، قراردادهای مشارکت عمومی-خصوصی، PPP