حوریه سوهانی - کارشناسی معماری، دانشکده معماری، دانشگاه تهران،ایران
سید حسین حسینی نورزاد - استادیار، دانشکده معماری، دانشگاه تهران، ایران

آلودگی های زیست محیطی در دهه های اخیر، باعث تلاش بیشتر صنایع مختلف برای دستیابی به پایداری شده است. اقدامات زیادی در این جهت در صنعت ساخت و ساز، بعنوان یکی از صنایع سهیم در آلودگی های زیست محیطی، انجام شده است. یکی از عوامل موثر بر آلودگی زیست محیطی، ضایعات ساخت و ساز است. ضایعات در پایان عمر مفید دارای ارزش نهان هستند و در صورت برنامه ریزی درست میتوان عمر مفید آنها را افزایش داد. این باور باعث تغییر روش های سنتی به مدرن با تدابیر مختلف شده است. یکی از تدابیر صورت گرفته برای کاهش ضایعات، استفاده مجدد از اجزا است. از موانع این روش می توان به عدم تطبیق پارامتر های تعریف شده مورد نیاز طرح با مشخصات موجودی اشاره کرد. در این پژوهش سعی بر آن است که با تغییرات در محدوده تعیین شده و مورد تایید در طرح، چه از نظر فنی و چه از نظر کارفرما، با هدف حداکثر استفاده از اجزای موجود، به حالت بهینه طرح دست پیدا کرد. اهداف زمان، هزینه، کیفیت و بازدهی استفاده مجدد، برای جلوگیری از انحراف نیز همزمان مد نظر هستند. این هدف بوسیله مدلسازی ریاضی و ابزار های بهینه سازی دنبال شده است.با اعمال یک بازه تغییرات قابل قبول، گزینه های ممکن برای تامین نیاز طرح افزایش یافت. حالت نهایی تخصیص موجودی به نیاز، طبق توابع هدف قابل بهینه سازی است.

پایداری، مدیریت ضایعات، استفاده مجدد، تطبیق طرح